Mijn armen zitten onder de tatoeages. Het is grappig hoe de ouderen hier in huis daarop reageren. De een zegt: ‘Da’s toch geen gezicht! Vindt je vrouw dat goed?’ Een ander vindt het gaaf, zolang ik mijn werk maar gewoon goed doe. Nou, daar doe ik zeker m’n best voor. 

"Als jong broekie ben ik vertrouwenspartner voor ouderen."

- Arthur van Hoften, leerling Verpleegkundige in Floravita

Ik ben een beetje een zorgtypje, vroeger al. Mijn moeder heeft vroeger ook bij Zorgpartners gewerkt. Ik ging altijd mee om koffie te schenken en dat soort dingen. Nu ben ik in opleiding voor verpleegkundige en werkzaam als Eerst Verantwoordelijke Verzorgende (EVV’er). Dat betekent dat je alle dossiers bijhoudt en de gesprekken voert met naasten en bewoners. Een mooie combinatie van zorgen aan het bed en de zaken eromheen regelen. De ouderenzorg is een bewuste keuze van mij. Dat ik als jong broekie hun verhalen mag horen en hen in pittige gesprekken mag ondersteunen, hun vertrouwenspartner kan zijn. Dat is toch geweldig?